Η διαθήκη του Μ. Ποντίκα είναι μια διαχρονική, καυστική σάτιρα. Ο λόγος δυνατός, σύγχρονος, καθηλώνει τον θεατή με την απλότητα και τη διεισδυτικότητά του. Τα πρόσωπα, δραματικά και συγχρόνως αστεία, θυμίζουν φιγούρες του θεάτρου σκιών που λειτουργούν ανάλογα με τις συνθήκες της στιγμής, ανάλογα με το προσωπικό τους συμφέρον. Η πολιτική εξουσία, στο πρόσωπο του Νομάρχη, η « βούληση των πολιτών » στο πρόσωπο του Δημάρχου, η οικονομική δύναμη στο πρόσωπο του Γωγούση, η δικαστική εξουσία στο πρόσωπο του Προέδρου των Πρωτοδικών, η κατάχρηση της αστυνομικής δύναμης στο πρόσωπο του Αστυνόμου, η δύναμη του τύπου στο πρόσωπο του εκδότη Δέρβη,η εκκλησία στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, εμπλέκονται σ’ ένα ανίερο παιχνίδι εξουσίας και συμφερόντων. Η διαφθορά, η διαπλοκή, η σήψη σ’ όλο της το «μεγαλείο». Και από την άλλη άνθρωποι φοβισμένοι και δειλοί, όπως ο διευθυντής της τράπεζας και η διευθύντρια της νομαρχίας που προσπαθούν να επωφεληθούν, εκμεταλλευόμενοι τη δίψα των υψηλά ιστάμενων προσώπων για δύναμη. Και μέσα σ’ αυτούς και ένας θαυμαστής της δικτατορίας. Ο Λιαράτος. Ένας αποτυχημένος απόστρατος αξιωματικός, μισογύνης, που αρέσκεται να δημιουργεί ίντριγκες, και ο οποίος κατά βάθος αντιλαμβάνεται τη χυδαιότητα των πράξεων του , αλλά συνεχίζει. Και όλα αυτά στο όνομα της πατρίδας.
Μέσα σ’ αυτό το πλήθος των ανθρώπων, που καθορίζει τις ζωές μας, προβάλλει η εικόνα του ιδεολόγου νεκρού καθηγητή, ενός ανθρώπου ανυπόληπτου και επικίνδυνου, για κάποιους, μέχρι τη στιγμή που η πιθανότητα να γίνουν κληρονόμοι του, αλλάζει τη στάση τους.
Να και ο τρελός της μικρής επαρχιακής πόλης. Πόσο τρελός όμως μπορεί να είναι κάποιος που λέει τόσες αλήθειες; Μήπως είναι η φωνή που δεν θέλουμε ν’ ακούσουμε; Μήπως είναι η αλήθεια που πονάει; Μήπως είναι αυτή η παιδεία που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας; Όπως λέει και ο συγγραφέας, μέσα από τα λόγια του καθηγητή, « κι οι δάσκαλοι που θα βγουν μ’ αυτά τα χρήματα που σας αφήνω, να φροντίσετε κι εσείς μα να φροντίσουν κι αυτοί να μην είναι μόνο δάσκαλοι, μα να’ ναι και άντρες μαζί. Τέτοιους χρειάζεται η πόλη σας, τέτοιους θα χρειαστούν τα παιδιά σας και τέτοιους χρειάζεται η πατρίδα μας».
Ίσως κάποιοι , από τα λεγόμενα του συγγραφέα, να ενοχληθούν, ίσως κάποιοι να ενεργοποιηθούν αλλά σίγουρα πολλοί περισσότεροι θα προβληματιστούν. Ίσως έφθασε η στιγμή της δράσης και της αντίδρασης, η στιγμή ν’ αφήσουμε τη βολή μας, να παραμερίσουμε το πρόσκαιρο προσωπικό όφελος έναντι του συλλογικού. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας μα πάνω απ’ όλα το χρωστάμε στα παιδιά μας, το χρωστάμε στο ΜΕΛΛΟΝ.
Γκάτα-Βλασσοπούλου Μαρία, φιλόλογος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Παρακολουθήστε ολόκληρη τη θεατρική παράσταση του Πολιτιστικού Συλλόγου Σκουλικάδου Ζακύνθου «Ο Ερωτόκριτος» με τίτλο «Η Διαθήκη»